हुरी चलिरहेको साँझ
सरकार घरभित्र पसेको मौका छोपेर
कुख्यात अभियुक्त जस्तो
निस्कियो चोकमा एउटा नागरिक आफ्नो डेराबाट
हेर्यो सर्सर्ती उसले
अभिमानले उभिएको साँढे जस्तो चन्द्रागिरी
ध्यानस्त स्वयम्भू
मुस्कुराईरहेको पशुपतिनाथ
र आँसुले भिजिरहेको आर्यघाटलाई…
कुट्यो आवेगमा मुड्किले भुँइ
ढाक्यो धुलोले उसको जलिरहेको छाती ।
पुग्नु थियोे कसैगरी सुदूर गाउँ
छैन बस , जीप उसलाई पुर्याउँने
मन्जुर थियोे हिडेरै नाघ्ने नौडाँडा
छैन भर यात्राको पाईतलाले नाप्ने ।
आकाशै आकाश दगुरिरहेको
बादलमा चढेर जान मिल्दैन
उभौली भित्र्याउन
उभै उभो पर्वत छितिज काटीजाने
पंछीहरुलाई पछ्याई लान सकिदैन
शहरको यो निस्पट्ट जंगलबीच
गाउँ पुग्ने बाटो भेटिदैन ।
पानी छिटाउन लागेको साँझ
मालिक घरभित्र ओतिदै गर्दाको साईत पारेर
कुनै सुराकी जस्तो
निस्कियो चोकमा एउटा मजदुर आफ्नो डेराबाट ।
सरकारले कतै बाटो छेक्ला
खानतलासी गर्ला
कारबाही होला
मुख ढाक्ने माक्स छैन
हत्केला छेक्ने पन्जा छैन
झोलामा सेनिटाईजर, साबुन र गोजीमा खर्च छैन
केवल छ पेटमा भोकको बारुद
र छ मनमा घरको गाढा सम्झना ।
चोकमा उ सालिक झैँ उभिएको छ
झरी निरन्तर परिरहेछ
छिनछिनमा बिजुली चम्किरहेछ
साँझ क्रमशः कालो , अँध्यारो हुँदै गईइरहेछ
घरीघरी आँखा फुर्फुराईरहेछ
अघिल्तिरको बाटो हराएको छ ।
फर्किएर हेर्यो उसले
आफू डेरा गरि बसेको पुरानो घरलाई
जहाँ घरबेटीले भर्खरै मैनबत्ती सल्काएको छ
लाग्यो उसलाई
बत्तीको प्रत्येक नयाँ उज्यालोले फर्क फर्क भनिरहेछ ।
मेघ गर्जिरहेको साँझ
क्रूर शासक झैँ
आफू उभिएको चोक समेत भयानक हुँदै गएपछि
एउटा बिरानो बिछिप्त परदेशी जस्तो निथ्रुक्क भिजेर
फर्कियो उ चोकबाट गह्रौं गरि आफ्नो डेरातर्फ ।